رسم جهان

خدايا       ذره اي    ما     را   رها     كن

از    اين   دينار     و  دنيا  ،  با  صفا  كن

خدايا        قلب    ما    از   نفخ    روحت

دميدي      تا    شود     شيطان   مردد

از     آن   شيطان  كه تو كردي رجيمش

گر   از  او   مي  ستاندي عقل و كينش

دگر   آدم    در    اين     دنيا    نمي بود

از  اين   آلودگي ها    هم     بري    بود

خودت داني در اين   دنيا   چه كاريست

در اين جسم و در اين رويا چه حاليست

خودت     انجا   ملك    انجا    من   اينجا

تو   رحمي كن     در   اين ا  وضاء خدايا

در     اين     تاريكي      دنياي      فاني

مدد كن       جان      ما    را     ميتواني

خدايا      نام     تو     آرام    جان   است

تسلي  بخش   اين   قلب  و روان است

خدايا    عشق    تو    زيبا   ترين   است

در  ان  آرامش  و  نور   و   يقين    است

به   هر   در  ميزنم  در بانت   آنجاست

به  هر  رخ  بنگرم   نقش  تو   پيداست

خدايا      بيشتر     ما    را    صدا   كن

از   اين   دلخستگي ها  هم   رها كن

خدا يا   گرچه    ما    بيگانه    هستيم

ولي  كن  مدتي   با    گل   نشستيم

صفاتت   همچنان   در     ما   اثر   كرد

ندايي   جسم  و   جان  را  با  خبر كرد

ندا   آمد   كه  اي  خوابيده   در  جسم

كه  اي  خوابيده   در   امنيت << بسم>>

به   جان    مادرت   اينجا    خزان  است

در  اين ره خفته اي  اي جان زيان است

برو  همت   كن   و   از    خواب    برخيز

هميشه   خفته اي   بي    تاب   برخيز

تكاني   ده     بر ان     جسم     ذليلت

نگاهي  رو   به   عرش      بي    بديلت

نگاهي  رو   به   اين  عرض   السماوات

جهاني   رو  به  موت  و   ديده بر  خاك

جهاني  يكسره   ظلم  و  ستيز  است

گنه  كاري  در  ان  رسمي  تميز است

گنه   كاران    به    كار     خود     ببالند

ولي    با    يار   خود    آشفته    حالند

گهي  شاد و  گهي  غمگين نشسته

به دين پشت كرده و با كين  نشسته

برادر    با      برادر      ميكند       جنگ

سر   چيزي   شبيه   به  آهن و سنگ

پسر    خون   پدر    در   شيشه  ريزد

پدر     را       يكسره       آبرو     بريزد

دگر      دختر   به  مادر  ميكند  پشت

شنيدم   دختري   كه    مادري كشت

 

         كاشتن برداشتن

هدفم كاشتن است

كاشتن سرو و گل سوسن و ياس

حرفه ام بي كاريست

از براي هدفي بي مفهوم

من نميدانم چيست

ديگران هم گويند،كاشتن بي معنيست

اگر اين گونه كه ميگويند است

پس چرا مي كارند

پس چرا مي كارند

شايد اين گونه نخواهد بود كه تو مي گويي

شايد اصلا كاشتن بهر تمنا باشد

از براي هدفي نا معقول

هدفم نا معلوم

حرفه ام بي كاريست

آس و پاس از همه ام

جان ندارم كه فدايش بكنم

هرچه دارم هنري ذهني است

و چه سخت است كه بفهماني اش

و چه سخت تر كه بگنجاني اش

كاشتن برداشتن

عده اي هم مي چرند كاشته ام را

تا كه شايد فربه از هوش شوند

نه چنين نيست

گفته ام بي معنيست

شايد آنگونه كه مي خواهم نيست

شايد آنگونه كه در ذهن شنيدم،

ديده ام دست تمنا دارد

باز مي جويم دشت

دشتي از نوع خزان

تا درآن كاشتني ديگر گيرم پيش

اين چنين است حرفه بيكاران

دفترم شد پايان

 

اي گل تو چگونه خواهي پژمرد

يارم طلب تو را نمودن كرده است

امروز    حيدر    ضربه اي     كاري    گرفته

زينب    نشسته    گوشه اي زاري   گرفته

 

فردا كه حيدر عازم    عرش  عظيم   است

با حضرت حق صحبتش در راه دين    است

              چيستان عشق

عشق يعني عاشقي عاشق شدن

خود     براي   ديگري   لايق   شدن

عشق يعني     آشنايي     با   دلت

بردن     مشكل      ترين   مشكلت

عشق يعني  عاشقي  بر سر  زدن

سينه ها  را   چون   سپر  بردر  زدن

عشق يعني  خفته   بودن   در رهي

كز   بلادش     را     نبودي     آگهي

عشق يعني     كندن   دل   از مكان

بر دنش     در       آستانه        زمان

عشق يعني بي كسي را پس زدن

شهرتي     را  آشكارا   دست  زدن

عشق يعني   زندگي    در راه حق

واقع     گويي   در  پس   ديوار  لق

عشق يعني سوختن  يا  ساختن

دادن   جان  و تن  و    دل    باختن

عشق يعني  كعبه  و    پايان   راه

دل  كه تفكيكي  كند  از راه و چاه

عشق يعني هرچه داري  در  كني

تا  تواني    با  گليمي    سر   كني

عشق يعني  بردن  هوش  و هواس

دادن   گردن  به  زير   تيغ  و   داس

عشق يعني بر به   سويت  پر زدن

از     برايت   عاشقي   را  در   زدن

عشق يعني  زندگي    را   نم  زدن

عطر   و  بوي  خانه  را   بر هم زدن

عشق يعني   دل   برو    كاري بكن

من   ندارم    قدرتي     ياري   بكن

عشق يعني    خاليم    از   روي تو

پر  بكن   جام   مرا   از     بوي    تو

عشق يعني  بر   به  صحرا ها زدن

گفتن     يا   حق   به   در  ياها زدن

عشق يعني  راه   پر   طول  و  دراز

رفتن   اين  راه     از     روي      نياز

عشق يعني جام مي    را   لب زدن

تا    نهايت ها   خوردن    كب    زدن

عشق  يعني  عاشقي در  بام  حق

گفتن   انا   و   رفتن      كام     حق

عشق يعني  آن   حقيقت  آن  علم

وصف     آن   را   درنيابد   صد  قلم

عشق يعني   آنكه    ما  را     افريد

پرده ها  يش    پرده هاي  ما   دريد

عشق يعني  مخلصي  كردن  به او

دادن   جان   و   سرو  تن   را  به او

 

قيمت عشق

اين روزا عشق ديگه معني نداره

اين  روزا خاطره  هم  كم  مياره

اين   روزا   پرنده هاي   آسمون

واسه  هم دروغ مي بافن لب بوم

اين روزا مي خوام يه كاري بكنم

عشقمو    سوار     گاري    بكنم

ببرم   تو   شهر  تا  قيمت بگيرم

يا   اگه   نشد  اونو   خط  بگيرم

ميخوام عشقو بفروشم به سرنوشت

تا   كه  قيمت  بگيره  مثل  بهشت

بشينم    قصه ي     پروازو   بگم

قصه ي     كبوتر     و  بازو بگم

با  چه   عشقي روي يك شاخه بيد

تك وتنها پركشيد وقتي يا ر اونو نديد