مادرم شاعر اشعار وجودي من است

                       و

پدر جمله نقش بسته بر روي دلم

  دست اجل

دست اجل مرا بگير                                                     

 من خسته ام از اين عبور                                             

 من خسته ام از اين همه آرايش و جهان دور                       

دستم گرفتي اي اجل مهلت نده مرا ببر                            

بردي ببر هيا نكن                                                      

اين قصه را رها نكن                                                   

اين قصه نانوشته است.بنويس و اشتباه نكن

حتما جهان ماسوا

بهتر بود از اين مكان

مردم از اين همه زيان

از دست چشم و جسم و جان

نائب نيامدست ومن

نايب شدم به اين سكوت

دستي بكش مرا ببر

رد كن مرا از اين صفوف

رد كردنت خلاف نيست

قولي دهم در اين مكان

پايم رسد به آن جهان

  نزد رسول ميروم تا كه سفارشت كنم

دست اجل مرا بگير

اين بار نوبت من است

                                        بنام خدا

زندگي بازي نيست                               

زندگي قالبي ازما و من است                                             

زندگي  طرح نويي از شدن است              

زندگي بايد كرد تا كه فهميد همه ميميرند              

تا كه فهميددر اين ظلمت شب سازها ميگيرند    

زندگي راز نهاني ست كه ما ميدانيم

زندگي خوب و بد است

خوبي از رنگ جمالش پيداست

آن يكي در دل اين انجمن است

دل ببنديم همه مي بازيم

چاره اي بايد كرد قايقي بايد ساخت

من و ما در خطريم

خطري را كه كنون مي شنوم

خطري را كه به دروازه شهر دير مي اوازند

اين خطر نيست همان خودكشي است

كشتن من به دست خود من

كشتن تو به دست خود تو

كشتن ما به دست خودمان

زندگي تاريك است

 زندگي روشن نيست

 روشني را بايد از آب  گرفت  

 تا كه گل را به دلت راه دهي

  ودر اين صورت تو

شاهد روشني خاك و گلي     

ماه رمضان

ماه     نو  آمد   جهان   شد   پاك  رو

ماه    عشق   آمد     منم    گيتار   او

ماه     پر  فيض  و  عبادت  ماه  ناب

ماه    مردان   خدا    و     ماه     آب

ماه    قران     است   و   با   الايشي

ماه    ايمان   است    و   با    آرايشي

من در اين ماه از  خدا   گل   خواستم

گاه     نرگس   گاه     سنبل   خواستم

هر دو  را   دادش  به  من  دادار سخ

ماه  او  ماه   نم   است  و   ماه   حق

امشب    از    روي    نيازم    ميزنم

چون  كه   سازم   از   پيازم   ميزنم

ماه   رمضان ماه خوش رويي اوست

تا   هميشه   بندگي   كردن   بدوست

ماه   رمضان   ماه   مردان  خداست

ماه    آداب و  عبادت    ماه   راست

ماه رمضان ماه  ضربت خوردن است

ماه    مولا مان    علي  ماه  من  است

قبل   اين  ماه  سست   بودش ريشه ام

تا   كه   امد   باز   تر   شد   نيشه ام

گل    تمام   غنچه  ها يش    باز   شد

سر   به  زير آورد  و با  او  راز  شد

شكر  ايزد  كردو  از   نو   زنده   شد

زير   چترش   غنچه ها    زيبنده  شد

از   كنارش     جوي    آبي    باز شد

بلبلي      آمد      برايش     ساز   شد

اين    بگفتم   تا  بداني  حق  به كيست

خالق   اين  آسمان  و  رق   ز  كيست

من  در   اين  ماه  سوي  او پر ميكشم

بر     تمام    عاشقان      سر   ميكشم

پس   بيا  با  هم   رويم   اي   ياس من

اي   تمام   هستي    و    احساس   من