ازگلي خواهم بگويم ليك مي خواهم مجال

گر  تو حالي مي دهي  ما را بگويم از خيال

من    ديارم     اين    چنين     آغاز   گشت

عاشقي   آمد   به   سويم   من  به  دشت

عاشقي     كز     بهر    نانش   مي   دويد

رنج   مي برد   و    به    شدت    مي   تپيد

دل   نمي   دادش    به  دينار   و    به    دم

سر   نمي   دادش   به   سرها   و  به  جم

بهر     ناني    زنده   بود    و    سير     بود

سايه   اش   همچون   درختي    پير     بود

از    براي      زيستن     با    جان        خود

تكه    ناني    مي    نهادش     دان      خود

بر   همي   مي  بست  و بر   صحرا    برفت

تا   كه     خاشاكي    بيارد     جاي     نفت

سالها     اين     گونه     بودش      كار     او

من   فزوني   تر   ندانم  چون   نبودم  يار   او

حال اكنون من  ز دشتم چون  خلاصي يافتم

باور  خود  را  بديدم  چون  به  دينم   ساختم

باز   گويم   آنچه  را هرگز نگفتش او به  كس

ترسم از اين بوده كه روزي  كم آرم من نفس

من   بدانم   طاقتم   از  بهر  گفتن   نا يد ش

ليك   مي گويم   كه   شايد  بر خيالم  آيدش

جان  نصارت  از كجا گويم كه خوش آيد تو  را

هرچه ميدانم كه كم گويم به شرحت پس برا

يادم      آيد       روزي      از       روز      خدا

دل   به   جان    دادم      برفتم     با     شما

بر    به     صحرا   ها    زديم   وسوي     كوي

جان    بدادي    و   ببردي     بر    به      سوي

خوش   در   آن    روزي     بگفتي    اي    پدر

هرگز     از     كاري        نبايد        شد    بدر

اندك      آن    مالي     كه   بودت    از      برت

مي  دواندي     مي  چراندي     بر        سرت

شاد     بودي     و      به       همت      ميزدي

ساز      خوش       رويي        براي       ايزدي

روزها    از    دست     دستت    خسته      بود

منتهي       خسته       نبودي      از       وجود

من      وجودم    از    وجودت    خالي      است

خود  بدانم  چون  ندارم  همتي  از بهر    دست

چون  ندارم  همتي  نايد كه من سستي   كنم

گفته    گفتي   كنم  شايد  كه من  لطفي  كنم

 خاطراتت   تلخ و ايامت همه  بي چارگي  است

 دفترت   پاره   ز  رنج  و  هم گهي آوارگي است

 از  برايت لحظه هاي شور ايام و زمانه تيره  شد

سرنوشتت را به  سنگي من بگفتم  زنده    شد

 او   به   خود   آمد    بگفتش  از   برايم   باز    گو

 باز   گو  از لحظه هايش  چون شدم  من  حال جو

 حال    كس   نشنيده ام  چون من وجودم مرده بود

سختي     ايام    را   در   زير    گل ها    برده    بود

اين چنين گويي به دورانم نديدم حس نكردم من هنوز

اندراين دنيا كسي داردچنين حالي نكرده است اوبروز

حال     خواهم    من    چنين    آزاده اي   را بينمش 

آدم     آماده     و     سر      زنده اي      را     بينمش

تا    كه     با    حال  و    مرام  و  منسبش ديدن كنم

تا    كلوخي    از    نصيحت  هاي    او    چيدن   كنم

زندگي اش    را برايم    گويد   و     من    كم   شوم

يا كه  همدردي  كند  شايد    كه    من   آدم    شوم

من بگفتمش آن كه  ميگويم  كنون  بي  كار    نيست

عالمي   دارد جهاني  نو  كنون   بي  يار        نيست

او چو بشنيدش به  خود  آمد  به  كلي   خاك     شد

من نفهميدم چرا   اينگونه   او   بي     لاك       شد

شايد از سنگي   خود    شرمندگي    آمد        اُ را

وز  غرور  خود   بكاهد  تا   چنين     گويد   تو      را

هرگز  از حالي   نبايد اين    چنين   مغرور    گشت

رو  به  خوش  نامي  بكرد و از گذشته   دور گشت

اي  پدر  دستت  ز  فولاد  و   تنت   از  برگ   ياس

آن كه ميگويم شدست فولاد آن سختي  توراست

آن   چنان   بي   آر   بودي   از    براي     زيستن

گر  كسي  ميديد  ميگفتش   كه  او  را    ريستن

ريستن را جز به معصومان كسي ديگر چه   سود

گر  نبودش   هم   چنين   برداشتي   ديگر    نبود

ياد تو در خاطرم    همواره   مي  پيچد   به     روز

كم  بگويم عشق تو   در    سينه ها   دارد    فروز

روزها   در  پشت   پرده  ميزنم    سوز   و     گداز

تا  كه   كاش    با  او  خدا  يا   بيشتر  كردم   نياز

تو   ببخش   ما   را   اگر كم گفته ايم و  بي   ثمر

تو   بزرگي   و   بزرگان     را       نبايد       بيشتر

آرزو    دارم   ببينم   من   تو    را   اندر       مكان

دوستت     دارم   تو   را   اندازه  هفت     آسمان

 

مست          بودم           عاشقانه       ديدمت

بي       بهانه        با         نشانه        چيدمت

خواب      بودم        نرگسم         بيدار        بود

چشمم     از      روي      خجالت      خار    بود

در    ميان     خانواده     سر    به   زير   انداختم

بلبلي     آمد     برايش   لانه اي    من  ساختم

بلبل  از  روي  خجالت  با  من  از عشقش نگفت

با   صدا   آمد   در   آن   لانه   ولي    آرام  خفت

او نمي دانست كه من همچون خودش  ديوانه ام

تا   برايم    چه    چهي     بنوازد   اندر    خانه ام

رفتم   و   ديوانه  وار   از   مقصدش    پرسيدمش

گفتم    اي  بلبل  چرا  نالان    شدي   رنجيدمش

گفت مقصود من آن نيست كه در خانه تو لانه كنم

زير    سقف   و   مي   و   كاشانه   تو  خانه كنم

رنگ    ايوان   تو   را   تار   و    گهي   تنگ    كنم 

مار ها    را    به   سر   خانه ات    پر   رنگ   كنم

رنگي  از  نوع خودم  با خودم     هم  سنگ   كنم

در   بر   عشق   تو   خاري   بكشم   جنگ   كنم

بلبلك   گفت   و برفت   از   در    مي   خانه   من

داغ   و   رنجور   شدش   اين    دل    ديوانه    من

روزها   چون   باد و طوفان و نسيمي مي گذشت

بلبلك   هم   همچنان  در   جستجوي  يار  گشت

انقدر   رفتش   كه    ديگر  راه  را   او   بسته  ديد

يار  عاشق  را  كه  در  راه خفته بودش خسته ديد

يار  از  آنكه  به  دلدار  رسيده  است حريص است

با سرو دست و دهان در طلب عشق انيس  است

باد  را  در  قفس  انگاري   نكن   كار   فش   است

ناله   بلبل  ما  هم  كه  در  اينجاست خوش است

من    كه    خود   پند    گرفتم   از   اين   كار   برو

با    تو    اي     بلبل    عاشق   نيمت     راه   نرو

 

- امام حسين (عليه السلام) مي‌فرمايد: خداوند به هر کس راستگويي و نيکخويي و پاکدامني و     پاک‌خوري روزي کند خير دنيا و آخرت را ويژه او ساخته است.

زندگي را ديدم

عاشقي را ديدم

زندگي خار و خس است

عاشقي يك قفس است

كه به دست خود اهنگر ما ساخته شد

وندر اين كنج مخوف

سايه خورشيد است

من كه حس ميكردم بودنش را انروز

كاش مي شد اي كاش ،كه مهاجر باشم

من مقصر بودم

چون كه جان را به درون قفسي مي بردم

يك قفس بد بختي،شد نصيبم امروز

كاش مي شد يك بار من عقب برگردم

تا ببينم با جان و بگيرم او را

تا كه خرسند شوم من از اين پيوستن

دل، سركش شده و عقل را ترسانده

عقل هم بيهوده فكر فردا دارد

كاش ميشد شعرم از ته دل باشد

يك قفس خوشبختي 

يك نفس ارامش

يك شب بي كابوس 

يك كتاب  و فانوس

با خدا هم مانوس

مي نشستم يك جا،با تمام فكرم

شعر نو ميگفتم

و از ان شعر ناب

سرگذشت يك گل،

مي شد انجا پيدا

رنگ گل هم زيباست.

كاش مي شد يك شب ،شعر نو مي گفتم

و تو در متن ان،رنگ دريا بودي

كاش مي شد اي كاش

تو  پرواز   خيال   تو ، شبي   را   با   دلم    گفتم

نه آن هستم كه بگريزم،نه آن هستم كه دل بندم

چگونه    با  دلي  ساده ، كني   نيرنگ ،  بدبختم

كه  در  راه تو  پيمودم ، ولي  ناگه  در   آن  خفتم

ببخش  ما   را  گل  ياسم  ، اگر  بي آب من رفتم

خدا حافظ ،  خدا حافظ ،  چه  بي  آداب  من رفتم

                 

بديدم     در   نيستان   و    دياري

كسي بودي طلب كردش به كاري

بدستش  من   بدادم  يك   نهالي

بدادش     سم     بجاي     آبياري

نمي دانم   چه   گويم  در غيابش

چگونه   باز    گويم    در    نيابش

ولي   انقدر   من  اشفته  هستم

كه   رسوايش  كنم با انكه مستم

شبي شومي سياهي دلخراشي

تو   را  نايد  كه  با  رندان   فراشي

تو  ظلمي  ظلمتت  را  خوب  بنما

كه حتما مي شود  پيدا در  اين راه

تو  از  ظلم   خودت  هم بيم  داري

نداري    سازگاري   سيم      داري

جهان    را   با   همه  دلنازكي ها

ببردي   بر   فراز   بي    كسي  تا

دهي  جامي كه در ان  مي بريزي

لبي  تشنه  كه  در ان هي  بريزي

چو   شد  سيراب  نفرينت  كند  او

كه  بود  اين  اب  در   اخر   كند  رو

همه  نالان  شده  از دست دستت

ببر  دستي  كه  پايت را ببستست

همه  هجران  شده  سويي  نوايي

چگونه    مرديت   را    مي ستايي

تمام   تارو   پودت    سست   گردد

همه    بنيادت   از   ريشه    بگردد

اگر    مردي    چرا     مردم    گريزي

همه  مردم  به  دستت   ديده تيزي

تو   مردي  مرديت  را  كو  نشان ده

كه  تا  شايد   شود  پيدا  جهان  به

بهار  از  ظلم  تو  هم  ميدهد  جان

زمستاني    زمستاني     زمستان

خزاني    برگ    ريزي   تو    نهاني

نكن    پنهان    درونت    را    نتاني

تو  ننگي  ننگيت  را هر كسي  ديد

شل و كور و گدا هم خوشه اي چيد

چرا   در  خانه ات  طوفان  به  كارت

نديدي  مرد  و  زن  نالان   ز   كارت

برون  رو  تا  ببيني   هر  چه  را  به

كه   يا  نه  ميزني  خود را به كوچه

اگر   خر  ميكني  خر  پايه  هستي

مگر  پالان  به  پشت  خود نبستي

اگر   روزي   فقيري   دست   گيري

بديدي  بر  نگاهش   بست   گيري

همه   از  ظلم  تو   درمانده  مانده

خدايا   گوشه اي   قدرت نشان ده

سرت   را  تا  كي   اويزند   بر  دار

خودت  او  را  خداوندا  سر  از  كار

 

ميان       آب      بودم     كه         آتشي         برخواست

هر   آنچه        بود     و       نبود      بيعانه  برد   به راست

منم    كه       غافل      از     اين      اتش  و  غضب  بودم

برفتم    و       به        خيالم        نرفته        بد       بودم

چرا     كه    ادم      عاقل      به      راه         كج      برود

نرفته      چون    برود       واج     و     ووج       فلج     برود

منم     كه     رفتم      از      اينجا     و     آينه        ديدم

به      عاشقي      و     حسادت     وُ      را       بوسيدم

به     صد     هزار   جمال    و     جمل       مرا     بفريفت

كه    من    نبودم    و    ان   لحظه     او     ترا     بفريفت

به خود نيامدم آن  لحظه   كه   من   در    اينجا    چيست

چه خواهم و چه در اين دشت هست و عاقبت هم نيست

به    سادگي و      فقارت    به      خامي     و     مستي

تو    هم    كه       جوان   و   پي    كسب    نام  هستي

به      شاهكار     خدا     گر      كسي        حجر     بزند

گل      اميد   تو     را     او    دو       مرتبه       در     بزند

ميان      مردمان       سخن      از      دين   و معرفت  آيد

ولي      به     سود    كه    در    ايند   از   كنار دين سايد

نشستم     و     عاقبت     اندر     ميان       فرو      رفتم

به    ياس    مبدل     و    به    خدا   من     رجوع    رفتم

هركه   را  مالي   بود  فكري  نباشد  بر  سرش

هركه  را   ياري   بود    بيگانه   نايد   بر    درش

هركه  در مسجد نشيند  جاي او ميخانه نيست

هركه  با  يارش  بگيرد  جاي  او  ويرانه   نيست

هركه  ويراني  نصيبش  گردد  او   ديوانه  نيست

هركه  ارايش  كند   هرگز   نگو   بيگانه   نيست

هر كه  آسايش  بگيرد  تا  ابد   اينگونه   نيست

هر كه   با  ديوان   بجنگد  شهرتش مردانگيست

هركه در كنجي نشيند هرگز او سرخورده نيست

هر كه  با قابي به  ديواري بچسبد  مرده نيست

مهر   خاموشي   نبايد  بر  به   كم   گويان  زدن

چون   صدف  ارام  خواهند   بود و گوهر  در  بدن

 

تو هر  دم كه  در نازو  نعمت خوري

بود   روزي  از  دست  همت خوري

تو   كز  مهنت   ديگران  بي  غمي 

نشايد    كه   نامت   نهند   ادمي

نديدي     مگر   مردو زن،   پيرو نو

چه   رنجي   كشيدند  وقت   درو

همه دست ها عقده از خون شده

ببندي تو دستي  كه گلگون شده

نديدي   كه  امروزه  در  اين  مكان

شده اند   مردم     همه   لامكان

شده   روزي  از  روزها  دست  تو 

بگيرد     كلوخي    بر    داس   نو

جهان بخش، بخشد  به انان ولي 

به  زورو  چپاول  به   غارت    بري

شنيدي كه در  ان زمان هاي  دور

كه   هاتم بدو مردي  از جنس  نور

چه سخت است مردي و مردانگي

كه  هنگام شب  نان و خرما  بدي