ازگلي خواهم بگويم ليك مي خواهم مجال
گر تو حالي مي دهي ما را بگويم از خيال
من ديارم اين چنين آغاز گشت
عاشقي آمد به سويم من به دشت
عاشقي كز بهر نانش مي دويد
رنج مي برد و به شدت مي تپيد
دل نمي دادش به دينار و به دم
سر نمي دادش به سرها و به جم
بهر ناني زنده بود و سير بود
سايه اش همچون درختي پير بود
از براي زيستن با جان خود
تكه ناني مي نهادش دان خود
بر همي مي بست و بر صحرا برفت
تا كه خاشاكي بيارد جاي نفت
سالها اين گونه بودش كار او
من فزوني تر ندانم چون نبودم يار او
حال اكنون من ز دشتم چون خلاصي يافتم
باور خود را بديدم چون به دينم ساختم
باز گويم آنچه را هرگز نگفتش او به كس
ترسم از اين بوده كه روزي كم آرم من نفس
من بدانم طاقتم از بهر گفتن نا يد ش
ليك مي گويم كه شايد بر خيالم آيدش
جان نصارت از كجا گويم كه خوش آيد تو را
هرچه ميدانم كه كم گويم به شرحت پس برا
يادم آيد روزي از روز خدا
دل به جان دادم برفتم با شما
بر به صحرا ها زديم وسوي كوي
جان بدادي و ببردي بر به سوي
خوش در آن روزي بگفتي اي پدر
هرگز از كاري نبايد شد بدر
اندك آن مالي كه بودت از برت
مي دواندي مي چراندي بر سرت
شاد بودي و به همت ميزدي
ساز خوش رويي براي ايزدي
روزها از دست دستت خسته بود
منتهي خسته نبودي از وجود
من وجودم از وجودت خالي است
خود بدانم چون ندارم همتي از بهر دست
چون ندارم همتي نايد كه من سستي كنم
گفته گفتي كنم شايد كه من لطفي كنم
خاطراتت تلخ و ايامت همه بي چارگي است
دفترت پاره ز رنج و هم گهي آوارگي است
از برايت لحظه هاي شور ايام و زمانه تيره شد
سرنوشتت را به سنگي من بگفتم زنده شد
او به خود آمد بگفتش از برايم باز گو
باز گو از لحظه هايش چون شدم من حال جو
حال كس نشنيده ام چون من وجودم مرده بود
سختي ايام را در زير گل ها برده بود
اين چنين گويي به دورانم نديدم حس نكردم من هنوز
اندراين دنيا كسي داردچنين حالي نكرده است اوبروز
حال خواهم من چنين آزاده اي را بينمش
آدم آماده و سر زنده اي را بينمش
تا كه با حال و مرام و منسبش ديدن كنم
تا كلوخي از نصيحت هاي او چيدن كنم
زندگي اش را برايم گويد و من كم شوم
يا كه همدردي كند شايد كه من آدم شوم
من بگفتمش آن كه ميگويم كنون بي كار نيست
عالمي دارد جهاني نو كنون بي يار نيست
او چو بشنيدش به خود آمد به كلي خاك شد
من نفهميدم چرا اينگونه او بي لاك شد
شايد از سنگي خود شرمندگي آمد اُ را
وز غرور خود بكاهد تا چنين گويد تو را
هرگز از حالي نبايد اين چنين مغرور گشت
رو به خوش نامي بكرد و از گذشته دور گشت
اي پدر دستت ز فولاد و تنت از برگ ياس
آن كه ميگويم شدست فولاد آن سختي توراست
آن چنان بي آر بودي از براي زيستن
گر كسي ميديد ميگفتش كه او را ريستن
ريستن را جز به معصومان كسي ديگر چه سود
گر نبودش هم چنين برداشتي ديگر نبود
ياد تو در خاطرم همواره مي پيچد به روز
كم بگويم عشق تو در سينه ها دارد فروز
روزها در پشت پرده ميزنم سوز و گداز
تا كه كاش با او خدا يا بيشتر كردم نياز
تو ببخش ما را اگر كم گفته ايم و بي ثمر
تو بزرگي و بزرگان را نبايد بيشتر
آرزو دارم ببينم من تو را اندر مكان
دوستت دارم تو را اندازه هفت آسمان
<-PollName->
آمار
وب سایت: